پیش بینی های تخیلی بشر از هزاره 2000 میلادی - وبلاگ پاورست

با وبسایت سازمان نظام مهندسی همراه باشید.

اگر قرار بود پیش بینی های بسیاری از فرهنگ های جهان درست از آب درآمده باشد، ما اکنون در آینده ای زندگی می کردیم که هرگز محقق نشد. سال 2019 را در حالی پشت سر گذاشتیم که تصویری که فیلم بلِید رانِر (تیغ کِش، فیلم علمی تخیلی سال 1982 که پیش بینی می کرد جهان در هزاره 2000 میلادی، در تسلط ربات های ضدبشری است که در ظاهر تفاوتی با انسان ندارند) از جهانی امروز می داد، به حقیقت نپیوسته است.

در سال 2015 هم سناریوی فیلم بازگشت به آینده 2 به صورت یک تخیل سینمایی باقی ماند؛ هرچند آن بخش از فیلم که پیش بینی می نماید تیم بیس بال شیکاگو کابز پس از بیش از یک قرن در رقابت های سری جهانی پیروز می گردد، درست از آب درآمد.

پیش بینی های فیلم های سینمایی احتمالا بیش از حد خوشبینانه و مثبت است، اما حتی فیلم های تخیلی-علمی گذشته هم نتوانسته اند پیشرفت بشر در فناوری در قرن بیست و یکم را پیشگویی نمایند.

ما در حال حاضر مغز های الکترونیکی بسیار پیشرفته ای را در جیب لباس هایمان حمل می کنیم، موشک هایی فضایی ساخته ایم که اتوماتیک فرود می آیند، و اتوموبیل های بدون راننده و ربات هایی در دسترس داریم که غذای مورد تقاضای ما را به خانه هامان تحویل می دهند.

این شتاب در تغییر، پیشبینی آینده را سخت می نماید، اما از تغییرات و نقاط عطف شگفت انگیز گذشته، این ادامه تطور فناوری های کنونی در ده سال آینده است:

تلفن های هوشمند برچیده می گردد

با ترکیب نرم افزار دستیار صوتی، کلاود، جی پنج و اینترنت دیگرابزارها، احتمالا به زودی دیگر حمل کامپیوتر در جیبتان لازم نخواهد بود.

در ده سال گذشته، تلفن های هوشمند بخش جدانشدنی و لازم زندگی شده است که به مردم امکان می دهد تا از دیدن اخبار گرفته تا خبر کردن تاکسی را تنها با لمس صفحه گوشی موبایل، ممکن نمایند. اما با فناوری های جدید، عملکرد این تلفن های همه کاره محدود خواهد شد.

بعضی معتقدند تلفن های هوشمند پلی هستند میان کامپیوتر های سنتی و الگو های کامپیوتر آزاد که در آن، کاربر می تواند آزادی آن را داشته باشد به میل خود، نرم افزارش را برای کپی، پخش، مطالعه و تحقیق، تغییر دهد یا عملکرد آن را تنظیم کند. این ابتکار جدید، هم اکنون نیز برای نصب در تلفن های هوشمند در دستور کار اپل، سامسونگ، فیسبوک و گوگل است.

دی جی کُه، مدیر موسسه سامسونگ، به ایندیپندنت گفت: ده سال گذشته، عصر تلفن های هوشمند بود. از سال جاری، احتمالا عصر تازه ای ظهور خواهد نمود، زیرا شبکه اینترنتی چیزها، جی پنج و هوش مصنوعی، همه با هم ترکیب می شوند. عصر جدیدی پیش روی ماست... به جای تلفن هوشمند، باید به ابزار هوشمند فکر کنیم. ممکن است تلفن هوشمند از میان برود، اما ابزار دیگری جای آن را خواهد گرفت.

آقای کُه گفت، این به حرکت از خانه به اتومبیل یا دفتر کار می ماند. ابزار های به هم پیوسته و چند صفحه ای، در هر محلی به مردم امکان می دهد تا تمام کار هایی که پیش از این با تلفن هوشمند می نموده اند، بدون احتیاج به حمل آن انجام دهند.

از تماشای ویدیو گرفته تا گوش کردن به موسیقی، از خواندن پیامک تا دیکته کردن پاسخ، می توانید همان تجربیات را هرکجا که هستید، داشته باشید. با ظهور عینک های واقعیت نمادین، یا حتی کامپیوتر های متصل به مغز، تلفن های همراه منقرض خواهند شد.

ثروت بدون کار

نظریه حداقل عایدی برای شهفرایند، در همه قرون مطرح بوده است. اثر داستانی یوتوپیا (مدینه فاضله/ ناکجاآباد) اثر سر توماس موُر که در سال 1516 منتشر شد، جامعه ای را ترسیم می نماید که در آن همه شهفرایندان دارای یک عایدی تضمین شده هستند، چه کار بنمایند، چه ننمایند.

در قرن بیستم کوشش هایی برای محقق کردن این ایده آل انجام گرفت (ریچارد نیکسون در سال 1968 کوشش کرد برنامه حداقل عایدی را در چارچوبی محدود به اجرا بگذارد، اما بازنده شد)، اما تنها در قرن بیست و یکم است که افزایش سریع استفاده از دستگاه های اتوماتیک، می تواند این نظریه را به واقعیت نزدیک کند.

گوراو دیلیون، مدیر موسسه فراوری نرم افزار اسنپ لاجیک، گفت: یک رشته فناوری های جدید - هوش مصنوعی، حسگر های هوشمند، و نظایر آن - هم اکنون نیز کار های مکرر، دستی و ساده را انجام می دهند و به فرد امکان می دهند تا روی فعالیت های رضایت بخش تری تمرکز کند.

بزرگترین آزمایش در این مورد، میان سال های 2017 و 2018 در فنلاند انجام گرفت که به گونه ای شگفت انگیز، نشان داد که این فناوری حس سلامت و سعادت شرکت نمایندگان در این طرح را افزایش می دهد. اما این نگرانی در بین است که در صورت توزیع عایدات رایگان در میان شهفرایند، دیگر کسی حاضر نباشد به مشاغلی که در آن مهارت چندانی لازم نیست، بپردازد. اما فنلاند هم اکنون نیز در چنین مشاغلی، از جمله مدیریت زباله، از ربات استفاده می نماید.

راه های مختلفی برای عملی کردن حداقل عایدی برای شهفرایندان وجود دارد، اما یکی از محبوب ترین ها، وضع مالیات بر ربات هاست که ممکن است مسخره به نظر بیاید، اما از حمایت پرنفوذترین سرمایه داران جهان، از جمله بیل گیتس، برخوردار است.

بیل گیتس در یک مصاحبه در سال 2017 گفت: اگر کارگر یک کارخانه کاری برابر با 50 هزار دلار فراوری کند، باید روی آن مالیات بدهد. اما اگر یک ربات کار او را انجام دهد، می گردد همان مقدار مالیات را از او (از عایدی کارگری که ربات کار او را انجام داده است. م.) کم کرد.

نشریه تایم، در همان روز های استیضاح نیکسون، در مقاله ای نوشت: ماشین ها آنقدر فراوری خواهند داشت که تمام شهفرایندان آمریکا مستقلا و فرای آن، ثروتمند خواهند شد. در آن مقاله آمده بود که یک خانواده متوسط می تواند به نرخ امروز، حدود 300 هزار دلار عایدی (سالانه) داشته باشد، بدون آن که مجبور به کار باشد.

این شرایط، همچنان تصویر یک مدینه فاضله است، اما تنها مستلزم یک جهش بزرگ از سوی دولت های جهان است که با در پیش دریافت سیاست حداقل عایدی برای شهفرایندان، متوجه فواید آن بشوند.

رمز-ارز، پول رایج

پیش بینی این که رمز-ارز به زودی وجه رایج برای پرداخت بها و هزینه ها می گردد، از پیش از سال 2014 مطرح بوده است، اما هنوز به واقعیت نزدیک نشده است. ممکن است ارزش بیت کوین به عرش اعلا رسیده باشد، اما استفاده از آن، ورای گوشه های ممنوعه اینترنت (Dark Net)، هنوز گسترش پیدا ننموده است.

تحولاتی که رمز-ارز در سال 2019 به خود دید، به مفهوم آن است که این نوع پول تا سال 2030 - احتمالا، شاید، حتما - وجه رایج جهان خواهد شد. شاید بیت کوین در حال حاضر بزرگترین و معروف ترین رمز-ارز باشد، اما بعید به نظر می رسد که در این صندلی باقی بماند.

منافع رمز-ارز، بدون تردید توجه موسسات چندملیتی و بزرگترین اقتصاد های جهان را به خود جلب نموده است. اگر هر یک از این رمز-ارز ها با موفقیت عرضه گردد و با وضع مقررات درست، از نظر تجارتی پذیرفتنی گردد، این پیش بینی ها به حقیقت خواهد پیوست.

پایانی بر صف های طویل در فرودگاه ها (و حریم خصوصی؟)

مسافرت هوایی، هم زمان، هم راحت ترین و هم ناراحت ترین پدیده در عصر مدرن است. در پرواز های کوتاه مدت، عبور از مراحل سوار شدن به هواپیما و پست های امنیتی، اغلب بیشتر از خود مدت سفر وقت می برد.

تسهیلاتی، از جمله گذرنامه های بیومتریک و استفاده از تلفن همراه برای عبور، تجربه سوار شدن به هواپیما را قدری آسان تر نموده است، اما ممکن است در ده سال آینده صف بستن در سالن فرودگاه و درآوردن کفش در پست امنیتی، به گذشته سپرده گردد.

موسسه فراوری نرم افزار سیتا برای وسایل ایاب و ذهاب عمومی، پیش بینی می نماید که عبور از پست های امنیتی و حفاظتی می تواند به قدم زدن در داخل یک کریدور محدود گردد. بنوا وربر، مدیر موسسه سیتا، می گوید: مسافران و بارشان، اتوماتیک شناسایی می شوند. کریدور های مجهز به حسگر، جای پست های حفاظتی معمول را خواهد گرفت، و دیگر لازم نیست گذرنامه و دیگر اسناد را به فرد دیگری نشان بدهید.

بهای این تسهیلات اتوماتیک، شراکت خصوصیات چهره و اطلاعات فردی با مقامات مسئول است، و حفظ حریم خصوصی در جهانی که به گونه ای فزاینده دیجیتال می گردد، بسیار سخت خواهد شد.

در این پیوند، فرض بر آن گذاشته شده است که پرواز هواپیما ها با مسافرانشان همچنان ادامه خواهد داشت. در سال های اخیر، گروه های کثیری از مردم به دلایل محیط زیستی، از پرواز با هواپیما خودداری نموده اند، و ممکن است در صورت ادامه استفاده شرکت های هواپیمایی از سوخت معمول، فرایند پرهیز از پرواز ادامه یابد.

ماشین های پرنده (تا حدی)

شاید این یکی از محبوب ترین کلیشه های داستان های علمی-تخیلی باشد، اما دارد به واقعیت نزدیک می گردد. در سال های اخیر تعداد بسیاری ماشین پرنده - یا خودرو هایی که در همان شرایط عادی شان به هوا برمی خیزند و همان گونه فرود می آیند- آزمایش شده اند؛ از جمله، خودرو های لیلیوم و اروموبیل توسط مخترعان نوپا، و خودرو های پرنده دیگری که در برنامه کار کارخانه های معظم، مانند ارباس، قرار دارند.

حتی شرکت اوبر میخواهد شبکه اِلِوِیت خود را گسترش دهد. مهندسان اوبر در گزارشی که در خصوص برنامه های آینده این شرکت پیرامون فراوری تاکسی های هوایی منتشر نموده اند، می گویند: همان گونه که برج سازی به شهر ها امکان داد تا از محدودیت زمین حداکثر استفاده را ببرند، وسایل ایاب و ذهاب هوایی نیز از حریم هوایی به گونه ای سه بعدی استفاده خواهد نمود تا ترافیک روی زمین را کاهش دهند..

اما تردد در هوا به منظور کاهش ترافیک روی زمین، با مسائل عمده ای روبه روست. اگر چنین طرحی صورت واقعیت به خود گیرد، باید مقررات دقیق و مفصلی در خصوص آن اعمال گردد. اما در هرحال، تردد هوایی تنها متعلق به ثروتمندان، و جاده های آن، احتمالا به راه های میان هتل ها و زمین های گلف محدود خواهد بود.

ولی الون ماسک، سرمایه دار و کارآفرین میلیاردر، معتقد است که راه چاره معضل آزاردهنده ترافیک سه بعدی، اندیشیدن به مسیری دیگر است. تازه ترین ایده او، شرکت بورینگ است که طرح یک شبکه تونل زیرزمینی در زیر شهر لس آنجلس را داده است تا از میزان ترافیک روی زمین بکاهد.

این طرح، احتمالا راه چاره ممکن تری برای مسئله است. تارنمای شرکت بورینگ می گوید: برخلاف ماشین های پرنده، این تونل ها ضدآب و دور از دید است و بر سرتان خراب نمی شوند.

منبع: ایندیپندنت