شهریار، غزل را از خاک آغاز کرد و به افلاک برد - وبلاگ پاورست

به گزارش خبرنگارما در تبریز؛وی اضافه کرد: اشعار شهریار چه در محور عمودی (وابستگی مفهومی ابیات به همدیگر) و چه در محور افقی (تلفیق و تالیف واژگان)، بی هیچ تردید، غزلی حافظانه و محصول دلباختگی معنوی بهجت تبریزی به حافظ شیرازی است.

مهرنگ در ادامه اضافه کرد: نگرشی ژرف در ساختار ابیات و استخدام واژگان از سوی شهریار شاید بتواند درستی این مدعا را به اثبات رساند، واژگانی چون صلا، صبوح، ساز زهره، نگین جم، نام اعظم و ... که همگی از پر بسامدترین واژگان سروده های رند شیراز هستند.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه عرفان شهریار از نوع عرفان سنایی و عطار و مولانا نیست و اصولا نمی توان شهریار را در تعداد شاعران عارف قرار داد، تاکید کرد: اما همین شهریار عاشق و نه عارف، در برخی از سروده ها و ابیات خود، لحظه های ناب عرفانی ثبت کرده است که نشان از وابستگی او به عالم ملکوت دارد.

وی ادامه داد: نظام فکری شهریار چه از دید عمل و چه از بعد نظر، او را از شاعران عارف متمایز می کند، شهریار عارف خانقاهی نیست و روح بلند او در محدودیت های زمانی و مکانی نمی گنجد، اما عطر دلاویز عرفان از لابه لای سروده های او پیوسته جان مشتاقان را سرمست می کند.

مهرنگ گفت: یکی از شگفت انگیزترین بیان های شهریار توجه او به آهی است که از سر حسرت از دل برمی آید ، او آه حسرت را حبل المتینی می داند که موجب برافرازی درفش عزت و کرامت معنوی انسان می شود.

وی اضافه کرد: در چشم توحیدی شهریار در عالم جز نغمه ناب حق، نوای دیگری طنین انداز نیست، هرچند ابعاد و زوایا این نغمه متفاوت به گوش می رسد.

مهرنگ تاکید کرد: استاد هنرمند یک موسیقی دان تمام عیار است، او که خود دستی در ساز و آواز داشت و سال ها در حضور استاد ابوالحسن خان صبا، مشق سه تار کرده بود، در جای جای اشعارش، آگاه یا ناخودآگاه، ذوق و دانش موسیقیایی خود را به رخ می کشد و با آوردن واژگان و ترکیباتی چون ساز مرغ سحر، سرود بدرقه شب، درای قافله صبح، ساز زهره، آهنگ ترکناز، شور و نوا، سوز و ساز، نغمه زخمه، ابعاد و زوایا، پرده هوا، ره ، شور و شهناز ، خواننده خود را در سالن واژگان می نشاند و خود چوب رهبری در دست ارکستر به شکوه واژه ها و ترکیبات را به نوا در می آورد.