باستان شناسان سراغ گورهای ناشناخته کوه خواجه رفتند
به گزارش وبلاگ پاورست، رضا مهرآفرین ـ سرپرست هیأت باستان شناسی کوه خواجه در استان سیستان و بلوچستان ـ تدفین های سنگ چین را یکی از آثار شاخص کوه خواجه معرفی کرد که به فراوانی در بخش های مختلف کوه به چشم می خورد و درباره آنها گفت: تا به امروز پژوهش مستقلی درباره گورها انجام نشده و تاریخ گذاری آنها همیشه مورد اختلاف باستان شناسان بوده است. بنابراین انجام یک پروژۀ میدانی به منظور سامان دهی و مستندنگاری این تدفین ها و بعلاوه ارائۀ یک گاه نگاری دقیق برای آنها امری ضروری بود.
این باستان شناس ادامه داد: برآورد به منظور ساماندهی گورهای محوطۀ جهانی کوه خواجۀ سیستان با حمایت اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان سیستان و بلوچستان و مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با تیمی متشکل از پنج باستان شناس در سطوح فوقانی کوه خواجه شروع شده است.
عضو هیأت علمی دانشگاه بابلسر با اشاره به اهداف و فرضیه های مطروح شده در این پروژه، اظهار کرد: کوه خواجه مهم ترین عارضۀ برجستۀ دشت سیستان است که در 20 کیلومتری جنوب غرب زابل به شکل جزیره ای کوچک در دریاچۀ هامون واقع شده و حداکثر ارتفاع این کوه از سطح دشت 120 متر و قطر آن حدود دو و نیم کیلومتر است.
مهرآفرین اضافه کرد: این کوه با نام اوشیدا در اوستا آمده است. این کوه حداقل در سه دین زرتشتی، مسیحیت و اسلام از تقدس ویژه ای برخوردار بوده است و همین عنصر تقدس همیشه آن را به یکی از پرجاذبه ترین منطقه ها مذهبی سیستان و بلوچستان برای زیارت و خاکسپاری تبدیل نموده است.
سرپرست هیأت باستان شناسی کوه خواجه گفت: علاوه بر عامل تقدس، موقعیت ژئوپولیتیکی این کوه از ایام باستان سبب شده که همانند پناهگاهی امن و قابل دفاع باشد و حداقل از سدۀ سوم پیش از میلاد بر سطح و دامنه های آن، بناهای قابل توجهی چون قلعه کافرون، قلعه چهل دختر، قلعه کک کهزاد و ... ساخته گردد.
بنابر گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی، کوه خواجه پس از شهر سوخته، دومین محوطۀ باستانی سیستان و بلوچستان است که هدف آنالیز ها و کاوش های باستان شناسی قرار گرفته است و تا به امروز باستانشناسان و پژوهشگرانی چون استاین، هرتسفلد، گولینی، سیدسجادی، محمود موسوی، سرور عنیمتی، سیده لیلا بنی جمالی، کوروش محمدخانی و ... به مطالعه و تحقیق پیرامون کوه خواجه و بناهای آن پرداخته اند.
مهرآفرین، عضو هیأت علمی دانشگاه بابلسر گفت: در طرح آنالیز فشردۀ باستان شناسی دشت سیستان در سال 1385 حدود 17 محوطۀ باستانی در سطح و دامنۀ کوه خواجه شناسایی شد که با توجه به گاه نگاری نسبی صورت گرفته، دو دورۀ استقراری اشکانی ـ ساسانی و سده های میانی اسلامی برای استقرار آن پیشنهاد شده است. علاوه بر بناهای شاخص تاریخی کوه خواجه، آثار و یافته های شاخصی چون آتشگاه، نقاشی های دیواری، گچ بری، گل برجسته، آتشدان سنگی و عناصر و تزئینات بی نظیر معماری بر اهمیت تاریخی این کوه اضافه نموده است.
منبع: گردشبان