پیکاسو چگونه پیکاسو شد؟ - وبلاگ پاورست

به گزارش ایسنا، در طول دوران زندگی یک هنرمند، انتظار می رود که سبک و موضوع آثار هنری او تغییر کند. این پدیده در تکامل بعضی از محبوب ترین نقاشان هنر مدرن یعنی مونه و ون گوگ مشهود است که یکی به سراغ هنر انتزاعی رفت و دیگری رنگ های پالت نقاشی اش را درخشان تر و جسورانه تر انتخاب کرد. این تغییرات که در کارنامه هنری اغلب نقاشان چیره دست تاریخ هنر وجود دارد، در تابلو های نقاشی پابلو پیکاسو بسیار پررنگ تر دیده می گردد.

با توجه به دوران فعالیتی که 79 سال طول کشید، این هنرمند در زمینه نقاشی، سرامیک سازی، مجسمه سازی، طراحی صحنه و نویسندگی به موفقیت هایی دست یافت. مجموعه آثار این هنرمند به منظور آنالیز تکامل سبک های او، به چند دوره تقسیم می شوند: دوره ابتدایی، دوره آبی، دوره رُز، دوره آفریقایی، کوبیسم، نوکلاسیسیسم، سورئالیسم و آثار پایانی.

در ادامه نگاهی اجمالی داریم به تغییراتی که در سبک خلق نقاشی های این هنرمند پرآوازه ایجاد شد و برای شروع به سراغ مرحله ای می رویم که تقریبا ناشناخته است: ریشه های پیکاسو در رئالیسم.

دوره ابتدایی

پابلو پیکاسو در سال 1881 میلادی به دنیا آمد. والدین او هنرمند بودند و پدر پیکاسو از همان دوران کودکی تکنیک های رسمی طراحی را به او آموخت و پیکاسو در سن هشت سالگی توانست به مهارت کامل در خلق نقاشی های رنگ روغن دست پیدا کند.

پیکاسو در سن سیزده سالگی فعالیتش به عنوان هنرمند را شروع کرد و سبک رئال را پیش گرفت و بیشتر علاقه داشت صحنه هایی با مضمامین مذهبی و پرتره های اعضای خانواده اش را نقاشی کند. این رویکرد سنتی و آکادمیک در نقاشی های الهام گرفته از کلیسا و تصویر عزیزانش همانند نقاشی های مرد کلیسا و پرتره مادر هنرمند آشکار است.

با این حال، از سال 1897، نقاشی های پیکاسو از سبک واقع گرایانه فاصله گرفت. نقاشی هایی همانند لولا، خواهر هنرمند بدون شک تحت تأثیر ادوارد مونک نقاش اکسپرسیونیست و تولوز-لوترک نقاش پست امپرسیونیست خلق شده اند و علاقه روزافزون پیکاسو را به تجربه سبکی آزادتر و آوانگارد نشان می دهد.

دوره آبی (1901 تا 1904)

پیکاسو در سال 1901 میلادی به نظر می رسید که کاملا رئالیسم را رها نموده است. این موضوع را به وضوح می توان در انتخاب رنگ های او متوجه شد که از رنگ های طبیعی به طیف آبی تغییر نموده بود. این تغییر در انتخاب رنگ تا سال 1904 میلادی ادامه پیدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبی شناخته می گردد.

هنر این دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاریک است؛ رویکردی که احتمالاً ناشی از افسردگی ناشی از خودکشی یک دوست نزدیک او بوده است. آثار هنری تک رنگ این دوره اغلب دارای چهره هایی هستند که در فقر یا ناامیدی زندگی می نمایند، مانند نوازنده گیتار لاغر در گیتاریست پیر و مادری که در نقاشی مادر و کودک، فرزندش را در آغوش گرفته است.

دوره رُز (1904 تا 1906)

هنگامی که پیکاسو در سال 1904 به دوره رُز خود گذر کرد، به نقاشی کردن چهره ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالی که رنگ های آبی هنوز در این نقاشی ها وجود دارد، اما با سایه های گرم تر همراه شده اند. به همین ترتیب، پیکاسو پس از نقل به منطقه مون مارتر در پاریس، تمرکز خود را از افرادی که در ناامیدی زندگی می کردند، به تفریح ها از جمله آکروبات ها و سایر نوازندگان سیرک تغییر داد.

دوران آفریقایی (1906 تا 1909)

پیکاسو طی سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفریقایی الهام گرفت. این مرحله که به عنوان دوره آفریقایی او شناخته می گردد، گرمای دوره رز او را حفظ کرد، اما تغییری در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جای به تصویر کشیدن آکروبات ها، نقاشی کردن تصاویر انتزاعی را شروع کرد. یکی از خودنگاره های او تحت تاثیر همین دوره خلق شده است.

کوبیسم (1908 تا 1914)

کوبیسم ژانری است که موضوعات مورد نظر و اشیا را در قالب اشکالی با زاویه های شکسته شده به تصویر می کشد. پیکاسو و ژرژ براک از پیشگامان سبکی بودند که به یکی از مهم ترین جنبش های هنری تبدیل شد.

نئوکلاسیسیسم (1917 تا 1925)

پیکاسو با فاصله گرفتن تدریجی از انتزاع کوبیسم، در سال 1917 سبک نئوکلاسیک را دنبال کرد. این تغییر اندکی پس از اولین بازدید هنرمند از ایتالیا رخ داد، جایی که او از طبیعت گرایی موجود در نقاشی های رنسانس ایتالیا الهام گرفت. از جمله نقاشی های این دوره به زنی که مطالعه می نماید می توان اشاره نمود.

سورئالیسم (1925 تا 1932)

پیکاسو پس از نئوکلاسیسم، دوباره از طبیعت گرایی دور شد. در سال 1925 او فعالیت در سبکی را شروع کرد که به عنوان سبک سورئال شناخته می شد، که مشخصه آن تصاویری خیالی از چهره هایی با اجزای نامرتب صورت و بدن های پیچ خورده بود. این سبک سوررئال با پالتی از رنگ های غیرطبیعی روشن و متضاد تکمیل می شد.

با اینکه از پیکاسو به عنوان یک نقاش سورئال یاد نمی گردد،، اما نقاشی های این دوره او نقش مهمی را در این جنبش ایفا کرد.

آثار پایانی

پیکاسو پس از دوره سوررئالیستی و تا زمان مرگش در سال 1973 به نقاشی کردن ادامه داد. با این حال، برخلاف کار های قبلی او، آثار هنری که در این دوران خلق می شدند در سبک خاصی دسته بندی نمی شوند، زیرا هر کدام عناصر متفاوتی از دوره های گذشته او را در برمی گیرند.